Wij vrouwen hebben (bijna) allemaal onze onzekerheden. Ik hoor er veel over in de salon en heb zelf ook mijn onzekerheden. We zijn perfectionistisch, vooral als het om ons eigen uiterlijk gaat.
Ergens zit er een “collectieve angst” op ouder worden, en dan vooral zichtbaar ouder worden! Waarom? Ik vind dit super interessant en heb daar ook wel mijn theorieën over. Waarom kunnen we niet trots zijn op onze “verdiende” rimpels? Zoals een dochter van een klant zei over haar eerste puistjes: “Ooooo mama, kijk, ik heb puistjes! Betekent dat nu dat ik groter word, net als mijn grote zus?” VOL trots. Dat is toch ergens heerlijk en zo puur!
Nu ga ik niet hypocriet doen en zeggen dat ik geen last heb van perfectionisme en onzekerheden. Maar door mijn innerlijk werk merk ik wel dat ik steeds zachter naar mezelf kijk. Maar oké, ik wil toch nog echt dat ene getal op de weegschaal en in die broek passen (#guilty). Ik draag de laatste jaren wel steeds minder make-up. Alleen mascara, en dat wordt ook steeds minder. Ik heb de behoefte om steeds puurder te zijn. Mezelf in de spiegel te bekijken en trots zijn op wat ik zie, ook al zijn er rimpels en/of andere kenmerken van ouder worden.
Kiezen voor positiviteit
Ik geloof dat onder dat perfectionisme en die onzekerheid een “wond” zit. De wond van: “Ik ben minder waard als ik ouder word” OF “Ik ben dan niet meer goed of vrouwelijk genoeg.” Terwijl die eigenwaarde van binnenuit komt en elke vrouw aantrekkelijk of sexy kan zijn op haar manier! Zelfvertrouwen is veel krachtiger dan uiterlijke perfectie. Hoe mooi en gaaf zou het zijn als we op die diepere lagen kunnen werken, de echte oorzaak mogen zien en langzaam kunnen helen? Dat jij jezelf echt kunt zien in de spiegel zoals je bent, zonder een masker van make-up of een kritische blik naar die fronsrimpel of slappere kaaklijn. Dat je het gewoon kunt “ownen”: “Ik ben zo, en dat is goed!”
Zelfliefde in z’n mooiste vorm. Ik geloof daarin. Ik ben op de goede weg, maar ben er nog niet helemaal ;) #workingonthat
